دلم رميده شد و غافلم من درويش

كه آن شكاري سر گشته را چه آمد پيش

چو بيد بر سر ايمان خويش مي لرزم

كه دل بدست كمان ابرويي است كافر كيش

خيال و حوصله بحر مي پزد هيهات

چهاست در سر اين قطره محال انديش

بنازم آن قره شوخ عافيت كش را

كه موج مي زندش آب نوش درر سر نيش

ز آستين طبيبان هزار خون بچكد

گرم بر تجربه دستي نهند بر دل ريش

به كوي ميكده گريان و سر فكنده روم

چرا كه شرمم همي آيدم ز حاصل خويش

نه عمر خضر بماند و نه ملك اسكندر

نزاع بر سر دنياي دون مكن درويش

بدان كمر نرسد دست پي گدا حافظ

خزانه ايبه كف آورد ز گنج قارون بيش